در میان ورزشها من زیاد فوتبال و والیبال تماشا میکنم.این دو ورزش محبوب من هستند.شاید والیبال را به خاطر سرعتش ترجیح بدم.ضمن اینکه برای موفق بودن توی والیبال باید حتما همکاری گروهی بالاتر باشه.امروز عصر فرصتی به دست داد تا بازی حساس ایران و کره جنوبی را تماشا کنم.تماشا کردن فوتبال ایران به راستی که کار سختیه! چون تیم ایران علیرغم ضعفهای عمده ساختاری و فنی و فرهنگی که سالها باهاش روبرو بوده و هست یک ویژگی دیگه داره ،آن هم اینه که توی شرایط سخت واقعا غیرقابل پیش بینی هستش .هشت آذر 1376هیچوقت از یادم نمیره.سال اول دبیرستان بودم ساعت دوازده ظهر بازی آغاز شد.توی سالن مدرسه نیمه دوم فوتبال رو دیدیم .و وقتی غزال تیزپای آسیا (خداد عزیزی) با گل سرنوشت سازش ،مارک بوسنیچ دروازه بان استرالیا را مات و مبهوت کرد.بچه ها توی مدرسه سر ازپا نمیشناختند.(یادش به خیر...)امروز هم وقتی قوچی یا همان رضا قوچان نژاد در یک توپ ربایی دروازه کره ای ها را فتح کرد.ناخودآگاه به یاد ملبورن و آن گل اسطوره‌ای خداداد افتادم .حالا علیرغم همه مشکلات تیم ملی ما به جام جهانی برزیل صعود کرد.ومن هم مثل هر ایرانی دیگر از این برد غرورآفرین خوشحالم.امیدوارم با نگاهی دوباره به ساختارهای اقتصادی و فنی و فرهنگی فوتبال به گسترش این ورزش شادی آفرین بیش از پیش توجه کنیم.