فوتبال پرسپولیس به سبک علی دایی

وقتی امشب بعد از اینکه فغانی داور مسابقه پرسپولیس-ملوان سوت پایان بازی را به صدا درآورد علی دایی با همان استیل و سبک همیشگی دستها را به سوی آسمان بالا برد و خدا را شکر کرد بی اختیار یاد همه شادی های بعد از گل علی دایی در زمان بازیگریش افتادم.او وقتی دروازه مالدیو ضعیف را گشود.و یا گلهای به یاد ماندنیش را با فرصت طلبی در آن بازی تاریخی شش بر دو برابر کره جنوبی به ثمر رساند یا حتی وقتی دروازه چلسی را در لندن دوبار به زیبایی گشود درست به همان شکل دستها را بالا میبرد و خدا را شکر میکرد.بی تعارف بگویم شخصیت علی دایی را همیشه دوست دارم.مردی که همیشه جواب منتقدانش را توی زمین فوتبال داده‌است.ورزشکاری که تعصب خاصی برای نام ایران قایل بود.او محکم فوتبال بازی میکرد اهل تلاش و کوشش سخت برای رسیدن به هدف بود.در مقابل دروازه از کوچکترین فرصت برای گلزنی بهره میبرد.حالا او مربیگری میکند گرچه من علی دایی را یک مربی متوسط میدانم.اما او با تمام مربیان فوتبال ایران تفاوت آشکاری دارد.علی دایی هرگز از باختن نمیترسد.اعتقاد قوی به استفاده از جوانان دارد.از میان بازیکنان به بازیکنان دونده،سرعتی و تلاشگر علاقه خاصی دارد.تیم هایش محکم فوتبال بازی میکنند و...امروز وقتی پرسپولیس ده نفره با گل امید عالیشاه جوان ملوان را با شکست بدرقه کرد همه شجاعت او را در اعتماد به بازیکنان جوان و آینده دار بار دیگر ستودند.چیزی که فوتبال نتیجه گرای ما در عرصه باشگاهی سخت بدان نیاز دارد.این موضوع برای من که یک پرسپولیسی هستم خوشحال کننده است.من میدانم که امسال پرسپولیس شخصیت قهرمانی ندارد ولی دوست دارم از پرسپولیس یک بازی زیبا و براساس روشهای فوتبال مدرن ببینم.علی دایی با بها دادن به جوانان با انگیزه و با کوله باری از تجربیات ارزشمند که از سطح اول فوتبال اروپا به همراه داردبه خوبی میتواند گوشه‌هایی از فوتبال مدرن را به نمایش بگذارد...