اگر خودمان را مسلمان بدانیم طبق دستور صریح و آشکار قرآن روزه در ماه مبارک رمضان بر ما واجب شده است.و به طور یقین شما بهتر از من می‌دانید این واجب الهی بر عده‌ای خاص که عذر شرعی دارند واجب نیست و به تناسب شرایط باید روزه قضا بگیرند و یا کفاره بپردازند.قصد موعظه یا نصیحت ندارم چون خودم هم از نصیحت کردن خوشم نمیاد ولی چون این روزها این مساله روزه خواری یک بحث اجتماعی هست.دوست داشتم نظر خودم را در این رابطه بیان کنم.من روزه داری را یک قانون الهی میدانم و وقتی ما روزه می‌گیریم یعنی اینکه ما این قانون الهی را محترم می‌شماریم.چرا که به یگانگی خداوند باور داریم.در اجتماع کنونی ما بخشی از مردم از یک دید روشنفکرانه به قضیه نگاه می‌کنند و مثل همکار من شهرام چند دلیل علمی جور می‌کنند و هفده ساعت روزه داری را امری اشتباه میدانند .عده‌ای دیگر از اجتماع کنونی با یک دلایلی که بوی افکار آن ور آبی را می‌دهد وجود دین و مذهب را به سخره میگیرند و آنرا امری خرافه میدانند و روزه نمی‌گیرند.آن چه برای من جای سوال است اینه که این افراد چرا اصرار دارند علنی روزه خواری کنند.دوست دارم به عقل و وجدان خود بیاندیشیم که اگر با هر فکر و برداشتی نمی‌خواهیم روزه بگیریم آیا بهتر نیست روزه خود را پنهانی بخوریم.آیا بهتر نیست به یک قانون الهی احترام بگذاریم.البته ما ایرانیها به طور کلی کمترعادت به رعایت قوانین داریم.و یک جورایی همیشه خودمان را فراتر از قانون می‌دانیم.نمونه‌اش همین قوانین راهنمایی و رانندگی.راهنمایی و رانندگی را گفتم چون هر روز قانون شکنی را در جاده و خیابان می‌بینیم.به لحاظ شهروندی و به دید یک ایرانی خواهان پیشرفت باید به قوانین اجتماعی احترام بگذاریم.قانون اجتماعی در مورد روزه در ماه مبارک رمضان به ما میگوید که به طور آشکارا نباید روزه خواری کرد.پس لجبازی کنیم و با رعایت این قانون به پیشرفت خود و جامعه کمک کنیم.
خدا ایشالا همه رو به راه راست هدایت کنه...گرچه کسانی که خودشونو به خواب زدن هیچ وقت بیدار نمیشن...
بله.با شما موافقم.