دیدن و شنیدن بی ادبی ها و ناسزاگویی و فحاشی در محافل ورزشی از دردناک ترین مشکلات فرهنگی ورزش ماست.این معضل اجتماعی دوباره در دیدارهای فصل جدید لیگ برتر فوتبال ایران دیده شد.به این فکر می‌کردم چرا باید در ورزشگاه که باید محل تفریح و سرگرمی و شادی باشد محل عالیترین برخوردهای اجتماعی باشد.چرا که ماهیت ورزش سرزندگی و شادابی و احترام و جوانمردی است.تاسف برانگیز است که ورزشگاه آزادی که شورانگیزترین و به یادماندنی ترین خاطرات فوتبال ایران با نامش همراه است. این روزها و به خاطر یک اشتباه داوری و یا حرکت یک بازیکن شاهد زشت ترین حرکات و رکیک ترین فحاشی هاست.ورزش فوتبال در ایران محبوبیت فراوانی دارد و علیرغم بعد فنی ضعیف آن طرفداران بیشماری هر روزه در رقابتهای مختلف فوتبال درگیر هستند پیروزی‌ها و باختها به طور روشن تبعات اجتماعی فراوانی خواهند داشت که بسته به شرایط ممکن است عمق آن متفاوت باشد.معتقدم ورزش باید در بعد فرهنگی از استانداردهای بالایی برخوردار شود.رویکرد مدیران و مربیان باید به سوی سازندگی فرهنگی پیش رود چرا که آنها برای تماشاگران و بازیکنان الگو هستند.هنوز مربیان و بازیکنان فوتبال به اصطلاح حرفه ای ما بلد نیستند درست و شیوا و حرفه ای افکارشان را بیان کنند.هنوز مربیان ما شکیبایی لازم را برای صحبت با بازیکنان در مواقع بحرانی به ویژه در رختکن را ندارند.....