چند روز سر در گمی....

در این چند روز گذشته چندان حال و حوصله نداشتم.بعضی از مواقع این شکلی میشم و کلا علاقه به هیچی ندارم.شاید به خاطر چند شیفت پشت سرهم بود که به خاطر اضافه کاری مجبور بودم جای همکارم بمونم.البته بعضی مواقع توی این وبلاگ اینقدر مطالب توی ذهنم هست که درباره موضوعات مختلفی هست.و راستش کمی سر در گم شده‌ام.چون به چندتا مطالب علاقه دارم که راجع بهشون دوست دارم بنویسم ولی چندتا موضوع مختلف میشن.مثلا راجع به والیبال و سینما و کمی هم مطالب مربوط به اتفاقات سیاسی.گهگاهی به این فکر می‌افتم که چندتا وبلاگ جداگانه داشته باشم.چون اینجوری انسجام مطالب وبلاگم حفظ میشه.البته در این مورد مطمئن نیستم چون اداره کردن همزمان دو یا سه وبلاگ هم کار وقت گیریه.از طرف دیگه وقتی یه وبلاگ داشته باشم تمرکزم بهتره! چون که دوست دارم ساده و قابل فهم بنویسم و این همیشه و در همه موضوعات آسان نیست.اگه اهل نوشتن باشین و برای خواننده و مخاطبتون احترام زیادی قایل باشین به خوبی درک میکنین که من چی میگم.نمونه‌اش اینکه به خوبی میدانم که امروزه جامعه ما و به ویژه کودکان و نوجوانان باید با تفکر انتقادی آشنا بشن.چون یادگیری تفکر انتقادی از زیربنایی ترین مسایل آموزشی یک کشور است.ولی باید این موضوع را جوری ساده و قابل فهم کنم که در عین اینکه جذاب باشه.بشه در عمل هم ازش استفاده کرد.خودم هم زیاد دوست ندارم کلمات قلمبه و سولمبه استفاده کنم....از طرفی دوست دارم کاری که انجام میدم متفاوت باشه.تا حدودی خلاقانه باشه و برای خواننده وبلاگ تازگی داشته باشه.و بتونه ارتباط برقرار کنه.گرچه وجود شبکه‌های اجتماعی مثل فیسبوک(Facebook) کار را برای وبلاگ نویس ها سخت تر کرده و ما به هر حال خوانندگان پایین تری داریم..... 

به بهانه عدم دسترسی به شبکه‌های اجتماعی اینترنت در ایران....

  اگه عضو فیس بوک و توییتر و یا سایر شبکه‌های اجتماعی باشین.فکر کنم مثل من این سوال برایتان پیش اومده که چرا توی کشورمون نمیتوانیم از این فناوری استفاده کنیم.منظورم فیلتر بودنش هست.اینترنت خودش به تنهایی زاده تکنولوژی بود.که در عین سادگی از لحاظ مفهوم و کارکرد؛چالشهای بسیار پیچیده‌ای را فرا روی ما قرار داده؛عصر و دوران ما به درستی روزگار انفجار اطلاعات نامیده شده است.و فناوری وب در تولید و شتاب بخشی به فرآیند تولید اطلاعات نقشی انکارناشدنی دارد.به طوری که در بعضی از مواقع به نظر می‌آید حتی قدرتمندترین کشورهای دنیا از کنترل این جریان بزرگ و سیل آسای اطلاعاتی ناتوانند.شما ببینید یک جوان هوشمند به راحتی با یادگیری سیستم‌های رایانه‌ای و ترم افزارهای برنامه نویسی نوین در عرض چند ساعت و از طریق یک کامپیوتر خانگی می‌تواند بزرگترین سازمان فضایی یعنی ناسا را دچار حمله سایبری نماید و به ریش دست اندرکاران اطلاعاتی آن بخندد.اینها در کشورهای کمتر توسعه یافته اثرات دیگری دارد که همه جامعه جهانی را در سال 2003 میلادی در مقر سازمان ملل به این نتیجه رساند که باید با تشکیل یک کمیته با مسؤولیت کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل برای تعیین رژیم حقوقی حاکم بر اینترنت قدمی بردارند.اما با گذشت ده سال همچنان این سوال باقیست که اینترنت با ما چه خواهد کرد؟ و ما با اینترنت چه خواهیم کرد؟